"Nass", Arapça kökenli bir terim olup, İslam hukukunda kaynak olarak kabul edilen yazılı delilleri ifade eder. Nass, İslam hukukunu oluşturan hükümlerin kaynağı ve dayanağıdır.
İslam hukukunun temelini oluşturan nasslar, Kur'an-ı Kerim'in ayetleridir ve doğrudan Allah'ın emirlerini içerir.
Nasslar, genellikle açık ve kesin hükümleri içeren ayetler olarak kabul edilir. Bu ayetler, ibadetler, ahlaki kurallar, aile hukuku, ticaret hukuku ve ceza hukuku gibi çeşitli konuları kapsayabilir. Nasslar, İslam hukukunda yorumlanabilirlikleri sınırlı olan hükümler olarak kabul edilir ve öncelikli bir delil olarak değerlendirilir.
İslam hukukunda, nassların yanı sıra diğer kaynaklar da bulunur. Bunlar arasında İcma (toplumun görüş birliği), Kıyas (hükümlerin benzer durumlara uygulanması), İstihsan (hakim tarafından uygun görülen hüküm), Örf (adet) ve İstişare (danışma) gibi kaynaklar yer alır. Ancak nasslar, İslam hukukunun temel ve en güçlü delilleridir.
İslam hukuku, nasslar ve diğer kaynaklar aracılığıyla oluşturulur ve geliştirilir. Hukuki konularda nassların yorumlanması, fıkıh bilginleri ve hukukçular tarafından gerçekleştirilir. Farklı mezhepler ve fıkıh okulları, nassları farklı yorumlayabilir ve farklı hükümler çıkarabilir. Bu nedenle, İslam hukukunda nassların yorumlanması ve uygulanması tartışmalı olabilir ve farklı görüşler ortaya çıkabilir.
